Farensbach Włodzimierz Wolmar (1586–1633), wojownik i dyplomata. Ur. zapewne 9 II w Neuenburg w Kurlandii, syn Jerzego, wojewody wendeńskiego i Zofii Fircks 1 voto von der Recke. Kształcił się w szkole ewangelickiej w Dorpacie, a od r. 1598 w Akademii Zamojskiej. Rotmistrz rajtarów i komendant zamku ryskiego 1608, odznaczył się przy zdobyciu Pernawy i obronie Dynemuntu 1609. Ożenił się z córką kasztelana wileńskiego Hieronima Chodkiewicza i przeszedł na katolicyzm, co mu zjednało króla, jezuitów i hetmana wielkiego litewskiego J. K. Chodkiewicza. Dzierżył ojcowskie starostwa Tarwast i Rujen, a zapewne też kasztelanię pernawską (1609). Od r. 1611 zastępował J. K. Chodkiewicza jako gubernatora Inflant. W okresie zawieszenia broni z urzędu utrzymywał stosunki z Szwedami, spiskował z nimi w okresie oblężenia Pskowa 1615. W roku następnym w służbie Wilhelma ks. kurlandzkiego porozumiewał się z Szwedami, by latem 1617 wydać im Pernawę i Dynemunt. Czujność ryżan i szybka pomoc hetmana polnego litewskiego Krzysztofa II Radziwiłła ocaliły przed zamachem F-cha zamek ryski, choć przedmieścia Rygi uległy spaleniu. W służbie Gustawa Adolfa tym razem długo nie wytrwał. Za pośrednictwem jezuitów uzyskał przebaczenie; we wrześniu tego roku wrócił na stronę Zygmunta III i wydał Polakom Dynemunt. Nieufność doń Radziwiłła doprowadziła do otwartej walki, wzajemnych oskarżeń, a nawet zbrojeń. Król polecił Lwu Sapieże i J. K. Chodkiewiczowi zapośredniczenie zgody, do której jednak nie doszło. Poparci przez Radziwiłła ryżanie nękali F-cha procesami o straty wyrządzone w r. 1617. Jako dowódca piechoty niemieckiej uczestniczył w wyprawie cecorskiej 1620, w walkach 19 IX raniony, wytrwał do końca i poszedł do niewoli. W r. 1623 na wolności, próbował służby w Siedmiogrodzie, a następnie w Wenecji i Francji. W r. 1627 pośredniczył w rozmowach Wallensteina ze Szwedami. W r. 1628 zgłosił się w Elblągu do Gustawa Adolfa, który go użył do służby dyplomatycznej w okresie przygotowań do interwencji w Niemczech. W końcu listopada udał się do Siedmiogrodu, aby nakłonić Bethlena Gabora do dywersyjnego napadu na Polskę. Dyplomatyczna droga wiodła przez Anglię, Holandię, Francję, Szwajcarię, Mantuę i Wenecję. W Siedmiogrodzie nie osiągnął powodzenia. Odwołany w roku następnym, darzony nieufnością za intrygi wobec kolegi-posła Paula Strassburga, nie mógł ustalić się w Szwecji. Udał się więc do Francji, gdzie zamieszany był w hiszpańskich planach napadu z Dunkierki na porty szwedzkie Älvsborg i Göteborg. W r. 1633 w Bawarii przygotował wydanie Ingolstadtu w ręce szwedzkie. Po wykryciu spisku, w maju stracony w Regensburgu.
Boniecki (sprawy majątkowe); Uruski; Niesiecki III 61; Ahnlund Nils, Krigare, diplomat och statsfånge, Personhist. Tidskr. 1917; tenże, Gustaf Adolf inför tyska kriget, Stockholm 1918; Górski Konstanty, O wyprawie i klęsce cecorskiej, »Bibl. Warsz.« 1886 III 332, 346, 354; Korzon, Dzieje wojen II; Kuhn H., Obrist Graf v. Fahrensbach. Ein Abenteurerschicksal aus dem 30-jährigen Kriege, Sammelblatt des Historischen Vereins Ingolstadt 1932; Łempicki Stan., Działalność J. Zamoyskiego na polu szkolnictwa, K. 1922 s. 157; Malinowski M. i Przeździecki A., Źródła do dziejów polskich II, Wilno 1844; Piasecki P., Chronica gestorum, Kr. 1646 s. 301; Prochaska A., Hetman S. Żółkiewski, W. 1927; Script. Rer. Pol. VIII; Seraphim E. i A., Aus kurländischen Vergangenheit., Mitau 1893 (życiorys F.); Suwara F., Przyczyny i skutki klęski cecorskiej, Kr. 1930 s. 88; Szelągowski A., Walka o Bałtyk, P. 1921 s. 218; tenże, Śląsk i Polska wobec powstania czeskiego, L. 1904 s. 28–30; Wibling C., Sveriges förh ållande till Siebenbürgen, Lund 1890; Wolff, Senatorowie; Cichocki M., Mediacja Francji w rozejmie altmarskim, Kr. 1928; Naruszewicz A., Historia J. K. Chodkiewicza, I, W. 1875, s. 273, 276.
Stanisław Herbst